زمان مطالعه: < 1 دقیقه از بحور علمی که به نزدیک حضرت او بود وادی ای به بندگان خود ارزانی داشت تا نهال شجره ی ایمان ایشان را در خشکسال طبیعت به آب حیات علم زندگی ای و طراوتی پدید آید و ثمره ی دوحه ی عمل ایشان در شورستان دنیا که سورستان می نماید و به حقیقت شورستانست حلاوتی گیرد. – به باران عطای

زمان مطالعه: 2 دقیقه اگر در جهان آفتاب در فشان است در تن، عقل نشان است. اگر در جهان ماه تابنده است در تن، عالم زاینده است. اگر در عالم چشمه هاست در تن تو چشم هاست. اگر در عالم جوی هاست در تن تو رگ هاست. اگر در عالم کوه هاست در تن تو استخوان هاست. هرچه از جوارح بر تن است همه

زمان مطالعه: < 1 دقیقه [کلیات سعدی، محمد علی فروغی] چون بود اصل گوهری قابل تربیت را در او اثر باشد هیچ صیقل نکو نیارد کرد آهنی را که بد گهر باشد و یا شمشیر نیک ز آهن بد چون کند کسی ناکس به تربیت نشود حکیم باران که در لطافت طبعش خلاف نیست از باغ لاله روید وز شوره بوم خس و یا: ابر

زمان مطالعه: < 1 دقیقه گلی خوشبوی در حمام روزی رسید از دست محبوبی به دستم بدو گفتم که مشکی یا عبیری که از بوی دلاویز تو مستم بگفتا من گلی ناچیز بودم ولیکن مدتی با گل نشستم کمال همنشین در من اثر کرد وگر نه من همان خاکم که هستم و در جای دیگر فرماید: جامه کعبه را که می بوسند او نه از

زمان مطالعه: < 1 دقیقه »حکیمی پسران را پند همی داد که جانان پدر هنر آموزید که ملک و دولت دنیا اعتماد را نشاید و سیم و زر در سفر بر محل خطرست یا دزد به یکبار ببرد یا خواجه به تفاریق بخورد، اما هنر سرچشمه زاینده است و دولت پاینده و گر هنرمند از دولت بیفتد غم نباشد که هنر در نفس خود دولتست

زمان مطالعه: < 1 دقیقه [به نقل از کتاب «ذکر جمیل سعدی«، ص 49] »یکی را از وزراء پسری کودن بود، پیش یکی از دانشمندان فرستاد که مرین را تربیتی می کن مگر که عاقل شود. روزگاری تعلیم کردش و مؤثر نبود، پیش پدرش کس فرستاد که این عاقل نمی شود مرا دیوانه کرده.» سعدی معتقد است که تربیت یکسان است و طبایع مختلف: «پادشاهی