اساس کار آموزش های دینی را در همان دوازده یا سیزده سال اول عمر فرزند، یعنی؛ دوران کودکی و نوجوانی، باید بنا نهاد. چرا که؛ همین سنین، وقت مناسب، برای پرورش دینی، خداشناسی و مؤمن بار آوردن اوست. مهم ترین اثر و نقش را، مادر می گذارد و اوست که در همان هفت سال اول، مایه های توجه فرزند را به مبدأ، می تواند با زبان کودکی و نمایش های مادرانه که برای کودک قابل درک و فهم است، در وجود او، بنا نهد. در گام نخست؛ در کلاس اول و دوم دبستان، یعنی؛ سن هفت تا 9 سالگی، معلم باید شفاها با پرسش های مختلف و گوناگون، او را به اصل خلقت و خالق هستی و هدف از خلقت و حسن نهایت آن، معطوف دارد. مثلا از او بپرسد:
1- نیمکت را چه کسی و چرا ساخته است؟
2- چه علمی و چه قدرتی، لازمه ی کارش بوده است؟
3- نیمکت را چگونه سالم و مفید، می توان نگه داشت؟
4- رنگ، بلندی و کوتاهی نیمکت چه اثری بر شاگردی که روی آن می نشیند، دارد؟
5- سردی و گرمی محیط، رطوبت و خشکی محیط، چه اثری بر نیمکت دارد؟
