انسان بدون آموزه های ایمان و عقیده ی مذهبی، قادر به زندگی کامل نیست و برای این که زندگی بامعنا و قابل تحملی داشته باشد، باید برای زندگی خود، غایت و مقصودی، ورای این عالم مادی و این آدم ناسپاس و جامعه ی پراکنده ی درونشان، منظور کند. انجام کارهای خوب بدون احساس وظیفه و بدون تمایل باطنی، ممکن است که لذتی داشته باشد، ولی هرگز اصیل و شخصیت ساز نبوده و ضمانت خوبی برای سعادت آدمی نخواهد بود. حس مذهبی، نشانه ی علو طبیعت انسانی است و کسی که فاقد چنین ارزش اخلاقی است، از حیث قوت قلب، اخلاق، امید و توفیق، بسیار فرودست تر از کسی است که متخلق به آداب و اخلاق مذهبی است. حس مذهبی ذاتا و به طور فطری، در درون کودک وجود دارد و محو نمی شود و تنها کافی است که ترتیب شود. در غیر این صورت، حس مذهبی چون محو نمی شود، به فساد و کجروی می گراید. وقتی که در تربیت حس مذهبی کودک، موفق شویم و او پرورش مذهبی یافت و به خدا ایمان پیدا
کرد و بر او توکل کرد، خود شخص، پایه گذار سعادت خویش می شود و در مصیبت ها و حوادث، دارای قوت روحی مخصوص و شکیبایی عمیقی خواهد شد. که به او مجال همه گونه تدبیر را، خواهد داد.
