باید وقت شبانه روز زندگی کودک را از همان خردسالی، به سه بخش تقسیم کنیم:
1- کودک می بایست، ساعاتی را به مشغولیاتی صرف کند که وی را با وظایف شغلی و اجتماعی فرد، آشنا می کند. از قبیل: خانه سازی با گل، نجاری، کاردستی و غیره.
2- ساعاتی را به همکاری با اهل خانه در امور نظافت و جمع آوری و آشپزی و شرکت در مراسم عبادی و مذهبی بگذراند.
3- ساعاتی را به بازی های شادی بخش و نیرودهنده و هوشیارکننده و استراحت سپری کند.
کودک باید این سه وقت را معین و معلوم دارد و هر چه بزرگ تر می شود، جنبه ی جدی قضیه که منظور، شباهت بیش تر یافتن نحوه ی کار است با آنچه واقعا جزو وظیفه ی شغلی قرار خواهد گرفت، بیشتر شود. و به او تفهیم شود که هیچ یک از این سه امر، نبایستی جای همدیگر را بگیرند. یا یکی، جای دیگری را پر کند و زندگی آدمی، به یکی یا دو تا از این سه وقت، منحصر شود، که فنای آدمی و زندگی او، مسلم می گردد. چرا که؛ همه وقت کار، یا همه وقت خوش گذرانی، یا همه وقت عبادت و یا مصرف داشتن برای امور داخلی، نابودکننده است.
