گاهی ما بزرگ ترها، فکر می کنیم که چون کودک، بچه است و مطالب دینی سنگین است و ممکن است او نفهمد، زمان آموزش و تعلیم، آموزه های دینی را، به تعویق می اندازیم. در حالی که؛ شایسته است که ما، از همان سال های نخستین زندگی کودک، آماده ی پرورش مذهبی کودک شویم تا اصول و عقاید مذهبی، در وجود، نهادینه شود. چرا که؛
1- مبانی مذهبی، از امور فطری انسانی است و عواطف عالی انسانی، بر مبنای امیال غریزی، بنیاد گردیده است و فطریات و غرایز، اموری هستند که با خود آدمی، متولد می شوند و با آدمی رشد می یابند و این ها مسایلی از پیش آموخته اند و محتاج به تفصیل بیش تر می باشد، نه تعلیم. و نیازمند ارایه ی نمونه و مصداق هستند، نه یادگیری. بنابراین کودک، این معانی را به سهولت می فهمد و برایش
کاملا قابل درک و دریافت است، اگرچه نمی تواند، به زبان بیان کند.
2- کودک از آن جا که عواطفش، سالم تر و لطیف تر است، بهتر از فرد بالغ، این معانی را سهل تر دریافت می کند.
3- اسناد دینی، همگی بر وجود فطرت انسانی و توصیه طلب انسان، حکایت می کند که خود، پیش زمینه ی، آموزه های مذهبی خواهد بود.
4- تحقیقات روانشناسان ثابت کرده است که کار پرورش دینی، می بایست از اوایل کودکی، آغاز گردد و نهاد او را قبل از رکود و انحراف باید، پرورانید.
