آن چه می تواند برای پرورش دینی کودک، فضای مناسب و محیط مساعد فراهم کند، عبارتند از:
1- پدر و مادر.
2- نماز.
3- مسجد.
4- مجالس مذهبی.
5- دیدار افراد مؤمن و علماء.
6- نگاه به آسمان صاف در بلندی ها.
پدر و مادر در فضایی قرار دارند که فرزند، در همه ی اوقات شبانه روز با آنان در تماس می باشد. در خواب و بیداری، شب و روز، تاریکی و روشنی، خواب و بیداری، و در همه حال، این رابطه، رابطه ی محبت است و به تدریج، این محبت خانوادگی، به محبت خدایی، تبدیل می گردد، تا صفای بیشتر و نفوذی عمیق تر و دوامی جاودانه، داشته باشد.
نماز هم در جهات مختلف می تواند نقش تربیتی خوبی، در ارتباط با باطن آدمی با خدا، به نمایش بگذارد. در دعاهایش، روح نیازمند آدمی، استغنا می یابد و به فضل غنی مطلق، اتکا می کند. در تکرار خواندنش، بیداری مداوم به انسان می بخشد و چون همه ی اهل خانه، به نماز خواندن می پردازند، این عمل، به همه ی خانواده، تلقین می کند که همه ی ما با یکدیگر، هم جهت و هم نظر هستیم و آن
جهت، جهت خدایی است و بس مقدس، و بلندتر از حدود عالم و عقل همه ی ما. نماز با حفظ این مقاصد، فضایی مساعد، جهت تربیتی دینی فرزند، بوجود می آورد.
مسجد است که کودک را به اجتماع آشنا می سازد. چرا که؛ در این فضا، همه ی افراد، به دور از وسوسه های دنیوی و مادی، برای سالم بودن و بهتر شدن و بندگی حق، در آن جا گرد هم می آیند. نظام نماز جماعت و احترام به بزرگ تر علمی و عملی امام جماعت، همگی آموزنده و آماده ساز پرورش وجودی فرزند خواهد بود. مسجد، روح دینی را از فردی که متدین و مؤمن است، به فردی که می خواهد مؤمن و متدین شود، منتقل می کند.
مجالس مذهبی اعم از سخنرانی، سوگواری یا اعیاد، با حضور کودکان و نوجوانان، در آن ها روح دینی و فطرت مذهبی را پرورش می دهد.
دیدار علماء و افراد مؤمن و عالم و عارف، منصف و شجاع، به قصد ملاحظه ی حالات و حرکات ایشان، برای تلطیف روح و پرورش اخلاق دینی، بسیار مؤثر خواهد بود.
نگاه به آسمان صاف در بلندی ها و قرار گرفتن در میان دشت وسیع، نگاه کبوتران، گوسفندان، سبزه ها، آب ها، شبنم صبحگاهی، به وسعت روح کودک، کمک خواهد کرد و عواطف او را متعالی خواهد کرد و باعث افزایش عمق و دقت فکری، آرامش جان، اعتدال درون، سادگی، کم توقعی، پرحوصلگی و صفای دل، می گردد و یا روح را قوت می بخشد تا برای پرورش مذهبی فضای مساعدی ایجاد کند.
