اصول کلی تربیت دینی بنا بر نظر متخصصین اهل فن در امر پرورش و تعلیم، عبارتند از:
1- توجه به طبیعت کودک و رشد بدنی و فکری او.
2- آن چه به او به عنوان آموزه های مذهبی آموخته می شود، باید متناسب با سن او و درخور فهم او باشد.
3- در تعلیم و پرورش کودک، طوری باید عمل شود که، کودک از آن، خسته و منزجر نشود.
4- نحوه ی بیان مطلب، به ویژه از نظر کلام و نحوه ی ادای کلمات، دشوار نباشد.
5- بیشترین وقت تعلیم دینی کودک، در دبستان، باید صرف آموزش و تعلیم اصول دین، به ویژه ایمان به خدا و روز جزا، شود.
6- استفاده از وسایل سمعی و بصری، در ارایه ی داستان ها، فیلم ها، فیلمنامه ها تصاویر و نقاشی های مذهبی و دیدار از اماکن متبرکه و حضور در محافل مذهبی، تا این که دروس مذهبی، با روح و بامعنا شود.
7- آموزش، از طریق داستان سرایی مذهبی، در دوره ی دبستان. چرا که؛ برای کودک، آموزش از این طریق، مؤثرتر و دلپذیرتر از سایر طرق آموزش است. زیرا؛ کودک، میل فراوان به شنیدن قصه دارد و مطلب را در لباس واقعه، آسان تر درک می کند.
8- گفتن حکایت دینی، قبل از شروع درس، مقدمه ای دل انگیز است، برای ورود به درس.
9- تحریک عواطف و احساسات مذهبی کودک و قلب او را متوجه حق و کمال نمودن، با تلاوت آیات قرآن کریم به لحن خوش، یا گفتن اذان با صدای خوب و خواندن اشعار مذهبی، یا خواندن مناجات با آوای دلنشین.
10- ایجاد رغبت در کودک، جهت انجام آداب و فرایض عبادی، مانند: نماز، روزه، دعا و راز و نیاز با خدا و سپاسگزاری از حق تعالی، به دلیل نعمت های فراوانی که به ما ارزانی داشته است و واداشتن او به این که با حضور قلب، مشکلات خود را، به خدا عرضه دارد و از او یاری بطلبد و چون به مرادش رسید، از او شکرگزاری نماید.
11- باید تعلیمات دینی را برای کودک، به زندگی روزمره ی طفل، گره زد، تا به آن دلبستگی پیدا نماید. مثلا؛ چراغانی شدن سطح شهر به خاطر تولد ائمه ی اطهار، فرصت مناسبی برای ارایه ی داستانی مذهبی از آن تاریخچه و زندگی نامه ی آن امام معصوم و یا موقعی که شاگردی، به مشهد مقدس رفته و برگشته است، از او، وصف حرم امام رضا (ع) را بخواهیم و شور و اشتیاق مردم به زیارت را، سئوال کنیم، تا او بگوید و یا در روز عید فطر، از حکمت فطریه دادن و خدمت به فقرا، در سر کلاس، برای شاگردها، توضیح بدهد.
