نظر به نقش نیاز به پذیرفتگی در تأثیرپذیری از محیط، بر روی تربیت کودک می توان به توصیه های تربیتی زیر تأکید نمود:
1- فراهم آوردن شرایط و محیط مناسب برای کودک و نوجوان، طوری که احساس کند، در مجموع مورد پذیرش و حمایت والدین و یا معلمان خود هستند. مگر این که این پذیرفتگی به واسطه ی برخی اعمال و رفتار ناپسند از جانب خود کودک و نوجوان، دچار ضعف شود. خصوصا این که چنین مواردی آگاهانه و با توجه به منفی بودن آن انجام شده باشد. در این صورت می توان به کودک تفهیم کرد که لازم است با خودداری از تکرار رفتار مورد اشاره و انجام اعمال مناسب
به جبران فرصت از دست رفته پرداخت.
2- باید توجه داشت که تأیید رفتار کودک یا نوجوان و تشویق وی، همواره در جهت فعالیت های مناسب و مثبت و اغلب با توجه به ویژگی ها و صفاتی که کودک، خود نیز در کسب آن نقش مؤثری داشته است، صورت گیرد و شامل مواردی باشد که علاوه بر داشتن تأثیر سازنده برای خود کودک، برای دیگران نیز مفید بوده و یا دست کم دارای زیان های اجتماعی نباشد. به عنوان مثال: کودکی که به تمسخر و یا آزار دیگران می پردازد، هر چند که رفتار کودکانه اش به ظاهر شیرین و جالب باشد، نباید مورد قبول، تحسین و تشویق واقع شود.
3- تأیید رفتار کودک و یا عدم تأیید و گاه تنبیه وی، لازم است نسبت به مواردی مشخص صورت گیرد و به گونه ای نباشد که موجب ابهام، سردرگمی، و تعارض فکری و عاطفی وی شود. به عنوان مثال: اگر در شرایطی که والدین از آرامش و نشاط برخوردارند، از کودک رفتاری سربزند که به تحسین و تشویق او بپردازند و در زمان دیگر همان رفتار را، به علت خستگی و دیگر مشکلات خود، مورد نکوهش قرار دهند و کودک را سرزنش کنند. چنین برخوردهایی، در سلامت و تربیت کودک، نقش منفی و بازدارنده خواهد داشت.
4- پرورش شخصیت کودک در سال های اولیه می تواند از عوامل مهم تربیت و هدایت وی در سال های بعدی زندگی به شمار برود. از این رو تربیت عقلانی، اخلاقی، عاطفی و اجتماعی کودک در دوره ی کودکی و ارتباط صمیمانه ی والدین با وی می تواند از خطرات آتی وی، از جمله در نوجوانی بکاهد. برخورد صحیح در دوره ی نوجوانی و پاسخ به نیازهای متنوع وی، از جمله ارضای نیاز به ابراز خود، پذیرفتگی و میل به استقلال، به شیوه ای مناسب، می تواند در این امر مفید واقع شود.
