همان گونه که ارضای نیاز به محبت در حد مناسب، می تواند مفید و سازنده باشد، محبت و حمایت افراطی والدین از کودک نیز، تأثیرات نامطلوبی خواهد داشت که رشد کودک را با خطراتی مواجه ساخته و موجب اختلال در شخصیت و رفتارهای وی خواهد شد. مثلا کودکی که دایم تحت مراقبت و محبت مادر
قرار دارد و تمام نیازهای او بدون هیچ گونه تلاشی، تأمین می شود، در هر موردی از قبیل: لباس پوشیدن، غذاخوردن و رفع دیگر نیازهای خود نیز، متکی به مادر است. کودکی که هر چه را که بخواهد بی وقفه در اختیارش قرار می گیرد و حتی در مقابل هر رفتار سویی، مورد حمایت قرار می گیرد، نوعا از اعتماد به نفس لازم برخوردار نبوده، توان مقابله با مشکلات زندگی و حل مسایل شخصی خود را ندارد و نمی تواند انسان مفید و مسئولی باشد. چنین فردی به عوض داشتن شخصیتی مستقل، وابسته و فرمانبردار است. دیگر این که حمایت افراطی از وی، او را انسانی پرتوقع و خودخواه ساخته که انتظار دارد، دیگر افراد جامعه نیز، برخوردی همانند برخورد پدر و مادرش با وی داشته باشند. درنتیجه معمولا از برقراری ارتباط سالم و سازنده با دیگران، محروم خواهد بود. از دیگر ویژگی های این قبیل کودکان، ناسازگاری و تهاجم در برابر محیط را می توان نام برد.
