پدر و مادر یا مربی و معلم یا باید، از داوری درباره ی رفتارهای فرزندان صرفنظر کنند و یا برابر قصد و حال آن ها و متناسب سن و سالشان و فرهنگ خانوادگی و محیطشان، با حوصله، بررسی نمایند و نظر دهند. و بهتر است که، از خود او یا همبازی های آشنای با او، بپرسند و آن گاه، باز با معیارهای مناسب همان سن و سال و حال و مقال آنان بسنجند و با اخلاق و ادب، مقتضی همان مرحله ی سنی از زندگی فرزند خود، ارزیابی کنند. باید بدانیم که همه ی نظامات انسانی از قبیل: ادب، اخلاق، دین، فلسفه، منطق، قانون و نظم، شکل خاص عملی و یکسانی، در تمام نقاط جهان در جوامع انسانی ندارد و هر درس از هر کدامشان ممکن است در هزارها صورت و نما، در رفتار هر فرد آدمی، جلوه کند که البته از مجموعه ی آن ها، هر ذهن خلاقی، دریافت مشترکی خواهد داشت، ولی آن دریافت مشترک در خارج، عینا نمی تواند نقش معین و مشخصی داشته باشد. بنابراین؛ قالب خاصی برای رفتار مناسب هیچ یک از این نظام های انسانی، نمی توان معرفی کرد تا هر کس، اگر برابر آن، کار کرد، فرد متهم محسوب می گردد و در غیر این صورت، خلاف نظم محسوب می شود. در پایان یادآور می شوم که، باز هم این ذهن وسیع و خلاق و پرتجربه و پرمشاهده ی مربی و معلم است که می تواند، این درست و نادرست را تشخیص و به جا قضاوت نماید.
منو
