کار مربی عبارت است از، اقدامات زیر:
1- به اصالت وجودی فرزند توجه خاصی مبذول دارد. تا آن را بشناسد و امتیازات و خصوصیات او را بداند و اگر برخی از آن خصوصیات را درست نمی داند و مناسب آینده ی فرزند نمی شمارد، در برنامه ی اصلاحی خود منظور دارد و تدبیر کند و یا آن را تغییر دهد. البته اگر زمان این تدبیر، در مرز بلوغ باشد، بهتر است و دختر و پسر، هر کدام، یک تا دو سال فرصت دارد و همین زمان بحرانی وجود فرزند، مساعدترین موقعیت را در اختیار مربی می گذارد که باید
قالب های نادرست را بشکند و پایه های درست و مناسب دیگر را جانشین آن ها گرداند، تا چون در آخرین مرحله ی تربیت، یعنی؛ دوره بلوغ، این خمیره ی اصالت، سفت و بی انعطاف نشده و وضع مناسبی داشته باشد تا از آن به بعد، خود فرزند بالغ، به پر کردن محتوا، بپردازد.
2- محیط تأثیرپذیری فرزند را تا آن جا که در حد احساس و لمس کردن هست، از فعل ناروا پاک دارد و آراسته به اعمال نیکو کند.
3- قوای جسمی و روحی فرزند را با تدبیری خاص، تقویت و ارشاد کند.
4- به آن چه که مایه ی استحکام اصالت درست فرزند است، بپردازد. یعنی؛ به عبارت بهتر، دست کودک را تا انتهای مرز بلوغ، هم چنان در دست داشته باشد و او را چنان که بتواند زندگی با شخصیت، متحول، متعادل، معتدل، خوش غایت و شایسته داشته باشد، بپرورد و همه ی مقدمات را قبل از بلوغ که دوره ی حقیقی تربیت است، در جسم و روح او فراهم سازد.
