گروهی تربیت را، مجموعه ی تغییراتی می دانند که انسان در نفس خود یا در وجود خویش ایجاد می کند و گروهی آن را، نو ساختن کاربرد عملی تجربه ی حیاتی خود آدمی در اجتماع می دانند و در دنیای جدید، تربیت را، وسیله ی تجدید حیات و ترقی فرد و جامعه می دانند. تربیت در آن حال، تدبیری برای اصلاح و رشد همه ی جانبه ی فرزند خواهد بود و موضوع تربیت، همه ی دگرگونی های لازم و شایسته، در فرزند است. اعم از:
1- اصلاح فطریات او.
2- اصلاح موروثی های جسمی و روحی و روانی.
3- اصلاح دریافت های منفی او تا سرحد بلوغ.
4- ارایه ی منطق مثبت به حواس و ادراکاتش جهت فهم و بینش درست.
5- ارایه ی منطق درست به عواطفش جهت پیدا کردن اعتدال عاطفی، تعالی
عاطفی و عاطفه ی عالی.
6- منطق صحیح دادن به جهش ها و کنش ها جهت فزونی حرکات ارادی و تصمیمات اختیاری و در عمل، مصلحت اندیشی و آینده نگری.
7- منطق درست دادن به شخصیت، هدف و عاقبت شایسته در کودک.
