به همان اندازه که بچه برای تعیین معیارها و ارزیابی کارهایش به تشویق نیاز دارد، لازم است درک کند که اطرافیانش به تلاش و
پیشرفت او ارج می نهند و از هر حیث از توانایی هایش بهره مند می شوند. در زیر به چند روش ساده برای انجام این کار اشاره می شود:
1- شادمانی خود را به خاطر تلاش و پیشرفت او نشان دهید. تعریف و تمجید کافی نیست؛ باید نسبت به کارش علاقه نشان دهید و در این زمینه اظهار نظر کنید. خواندن انشاء بچه و اظهار نظر درباره ی آن او را بیشتر خوشحال می کند تا یک تحسین خشک و خالی. به بیانی دیگر عبارت: «تو ظاهرا در این متن همه چیز را روشن بیان کرده ای. بگذار من آن را دقیق تر بخوانم.» از کلمه ی «خوب» یا «عالی» بسیار اثربخش تر است.
2- نشان دهید که کار خوب او تأثیر مثبت دارد. «نقطه نظرهای تو وادارم کرد که من هم این کتاب را بخوانم.» بچه با شنیدن این اظهار نظر می فهمد که می تواند بر افکار دیگران تأثیر گذارد.
3- او را ترغیب کنید که با توسل به مهارتهایش دیگران را یاری کند. «برادرت مشغول حل مسائل ریاضی است که تو سال گذشته انجامش می دادی، ممکن است کمکش کنی؟» «خواهرت برای نوشتن مقاله ای به کمک نیاز دارد، می توانی نقطه نظرهایت را در این زمینه با او در میان گذاری؟»
4- بچه را ترغیب کنید که دست کم بخشی از کار مدرسه اش را در جمع هم کلاسی هایش انجام دهد. وقتی بچه به اتفاق بر روی طرحی کار می کند، استفاده گروه از نقطه نظرهای او، اعتماد به نفسش را تقویت می کند. بچه ای که در کار گروهی مشارکت دارد، ارزش اجتماعی تلاش، تخیل و توانایی هایش را در محک تجربه می گذارد.
