والدین منطقی با تکیه به استدلال و اصول، رشد روحی فرزندان شان را سرعت می بخشند و بدون بهره گیری از زور و فشار اقتدار و حاکمیت خود را بر آنان اعمال می کنند. تمام توصیه های والدین منطقی بر استدلال استوار است. برای مثال عبارت های: «تو نباید این کار را بکنی.» و یا «تو باید این کار را انجام دهی» از سوی آنان اغلب با توضیح و تشریح توأم است. هرگز نمی گویند: «چون من چنین می گویم، » یا «چون تو به خودت آسیب می رسانی» یا «چون مردم را اذیت می کنی» یا «چون کار تو نسبت به خواهرت بی انصافی
است.» بلکه با توصیف و تشریح، اصول و قواعد را برای بچه قابل هضم می کنند و به او می آموزند که چگونه پیش از انجام هر کار به طور سازنده درباره ی آن و عواقب و پیامدهایش فکر کند. این توضیحات پایه و شالوده ای را پی ریزی می کند که بچه بر اساس آن می تواند قدرت ارزیابی و داوری خود را رشد وتوسعه دهد. بعلاوه او تلاش والدین را برای تصریح و توجیه اصول و خط مشی ها احترام به خودش تلقی می کند. این شیوه ی انضباط بخشیدن که حاوی مجموعه ای از تقاضاهای معقول، روشن و قابل اجراست به بچه فرصت می دهد که با استفاده از قوه ی ارزیابی در حال رشدش، اعتماد لازم را نسبت به توانایی های خود به دست آورد و استعدادهای نهفته اش را آشکار کند.
