بعضی بچه ها به سادگی تحت کنترل در می آیند و به رفتار مثبت جذب می شوند و برخی دیگر لجام گسیخته و پرخاشگرند. اغلب والدین در مقام شکوه و شکایت مدعی اند که فنون تحت انضباط درآوردن بچه ها، آن طور که باید و شاید تأثیر ندارد. وقتی تلاش آنان در این زمینه مؤثر واقع نمی شود فرزندشان را به باد ملامت می گیرند و به طور مثال می گویند: «تو به سخنان من ابدا توجه نداری.» یا «هشدار من از یک گوش تو وارد و از گوش دیگر خارج می شود.» یا «آنقدر فریاد می کشم که صدایم می گیرد؛ اما چه فایده؟«
اکنون این پرسش مطرح می شود که: آیا بچه ها از محدوده ی تحت کنترل والدین خارج هستند و یا اینکه بعضی شیوه های انضباط بخشیدن کارساز و برخی دیگر بی اثر است؟
آیا بچه انعطاف پذیر و حرف شنو نسبت به بچه نافرمان به طور طبیعی از انضباط بیشتری برخوردار است و یا این که والدینش از شیوه ی مؤثرتر نظم بخشیدن استفاده کرده اند؟ امر مسلم این است که بعضی از اشکال انضباط بخشیدن کارساز است و برخی دیگر بی اثر. بر طبق مطالعات عمیق و گسترده استفاده از بعضی فنون انضباط بخشیدن، رسیدن به دوره ی بلوغ را سرعت می بخشد و بچه را زودتر از موعد مقرر به مسؤلیت پذیری و آداب معاشرت اجتماعی هدایت می کند. در زیر به سه شیوه ی متفاوت تحت انضباط درآوردن بچه ها اشاره می شود. گرچه تمام این روش ها متداول است اما تنها یکی از آن ها اهدافی را که من پیش از این درباره ی آن سخن گفتم برآورده می کند.
