جوانمردا! این نه طاعت است که تو آنرا طاعت می دانی، با سخن خود رسیدم چه بود؟ جوانمردا! اگه طاقت خدای را باید داشتن! تو چون نماز کنی و روزه داری و صدقه دهی، طاعت مادر و پدر و أهل شهر خود و عادت خود و هوا و شهوت خود داشته باشی. خدای تعالی چنین می گوید: «و إن تطیعوه تهتدوا«. نمی گوید: تطیعوا عادتکم و هواکم تهتدوا. اکنون چه تدبیر است؟ ترا غم خوردن خود گرفته نیست دیگران غم تو کی خورند؟ و هرچه به فرمان صاحب دل کنی و تو قدر آن ندانی؛ آن طاعت است و ثمره ی آن هدایت است که العلماء ورثه الانبیاء و «من یطع الرسول فقد اطاع الله«. چندین گاه است تا می نویسم که به فرمان باشی و تو هر روز متخلف تری.
»إن بنی لیس فهیم بر
و أمهم مثلهم أو شر«
یک رکعت نماز که به فرمان صاحب دل کنی به از هزار رکعت که باعث بر آن عادت است، و یک دینار که به فرمان بصدقه دهی به از هزار دینار که باعث بر آن ریا و هوای نفس بود.(1)
1) نامه ها، ص 45.
