چهره و چشم ها به مراتب از رمزها و رسانه های کلامی گویاتر و عمیق تر است.
گونه های نامرئی نگاه بسی گویاتر از گویه های گفتاری زبان است. و پس زمینه های گفتار در قالب لحن و آهنگ و نوا، بسی نافذتر و راسخ تر از متن گفتار است.
کنش ها و واکنش های عاطفی در پس کالبد رفتار گویشی می تواند صدها پیام مثبت و منفی را در قالب نمادهای رمزی زیر بیان کند:
الف: تماس چشمی (آهنگ نگاه و کندی و سرعت آن، گرمی و سردی، وجد و شور و یا یأس و نومیدی)
ب: جهت نگاه (نگاه به پایین یا بالا و یا دوندگی نگاه به این سو و آن سو)
ج: تمرکز و تراکم نگاه (بر روی چه موضوع یا نقطه ای از محیط مصاحبه)
د: تداوم و یا انقطاع نگاه، گسستگی، پیوستگی و. . .
هـ: تغییرات نگاه (نگاه از شییء به شییء دیگر) تعقیب موضوع و شییء و یا شخص خاص.
و: نگاه به مشاور در هنگامی که او نگاه نمی کند و برعکس
ز: تمرکز نگاه بر روی دیگری و نوسان دائمی
غیر از حالات فوق، جنبه های فیزیولوژیکی و عینی چشم از نظر براق بودن چشم، اشک آلود بودن چشم، و حالت پلک ها، برانگیختگی نگاه، تندی نگاه، برافروختگی و خمودگی، همه و همه نمادی از ارتباط غیرکلامی برای انتقال پیام و احساس آدمی به دیگران است.
