برای دست یابی به اهداف آموزشی- تربیتی موزه ها و کنترل و نظارت بر کارکرد آن ها، قبل از هر چیز باید اقدام به برنامه ریزی کلان و جامع در زمینه ی تدوین اهداف، سیاست ها، راهبردها و نیز پیش بینی منابع مالی و ضمانت های لازم اجرایی نمود. آیا می توان برای موزه ها با توجه به تنوع مخاطبان و پراکندگی اهداف و امکانات خدمات آن ها، برنامه ریزی واحدی ارائه داد؟
آیا می توان انتظارات و کارکردهای متنوع موزه ها را که در ابعاد تفریحی، آموزشی، علمی، هنری، تاریخی و. . . گسترش می یابد محدود به کارکرد آموزشی آن هم برای مخاطبان خاصی مانند دانش آموزان کرد؟
بدون تردید محدود کردن موزه ها به اهداف خاص و یا مخاطبان ویژه امکان پذیر نیست؛ اما می توان در سیاست های کلان برنامه ریزی، انتظارات آموزشی و تربیتی موزه ها را در قالب برنامه های آموزشی پیش بینی و کنترل کرد.
در سال های اخیر، موزه ها و نگارخانه ها نقش برجسته تری نسبت به دوره های پیش پیدا کرده اند و به مسئولیت های خود در قبال مخاطبان، آگاه تر شده اند. در گذشته کارکنان موزه ها بیشتر به فکر مراقبت از مجموعه ها بودند؛ اما
به تازگی حوزه ی این مراقبت گسترده شده و منجر به یافتن راه هایی برای استفاده ی بهتر مردم از مجموعه ها شده است. این جریان با آهنگی شتابنده و سریع به پیش می رود. و به تغییرات بسیاری در کارکرد موزه ها انجامیده و نقش آموزشی و فرهنگی آن ها، نقطه ی توجه اصلی قرار گرفته است.
در این جا قصد بر این است که برخی از راهکارهای گسترش و بهبود برنامه ی آموزش موزه را روشن نماید. داشتن یک برنامه ی آموزشی برای همه ی موزه ها مفید است؛ خواه این موزه ها دارای کادر آموزشی مجرب باشند یا نباشند چنین برنامه ای برای همه ی موزه ها در هر اندازه و نوعی که باشند قابل استفاده است. در واقع بسیاری از موزه ها حتی اگر برنامه ی مدونی هم نداشه باشند، از طریق خواندن این کتاب در می یابند که عملکرد آموزشی آن ها درست بوده است یا خیر. مطالعه ی فعالیت های آموزشی مندرج در این متن می تواند به تقویت و تبیین اهداف آموزشی و شناخت منابع مربوط به آن ها کمک کند.
