زمان مطالعه: < 1 دقیقه
zen واژه ای است که در زبان ژاپنی مأخوذ از چینی و ریشه دیانا در زبان سانسکریت و نام بینش و مکتبی از جهان بینی بودایی قرار گرفته که در چین و ژاپن رواج دارد. پیروان این مکتب عقیده دارند که با متوقف ساختن فکر و خالی ساختن ذهن از یاد گرفته ها و فراگرفته ها و با انضباط و تمرینهای لازم، انسان می تواند به «ساتوری» یا روشن شدن حقایق بر او و به فهم و درکی وراء آنچه از قیل و قال مدرسه و بحث و فحص حاصل شدنی است برسد. این بینش در عرفان ایرانی، گرچه نه با نام ذن، جای چشمگیری دارد و با کنایات و استعارات زیبا و شاعرانه به کسانی که خواهان درک حقایق امور جهان هستند توصیف شده است.
در این بخش نمونه هایی از جلوه ها و نمادهای تربیتی را که برخاسته از نمادهای طبیعت است و در «آیین ذن» از معانی بلند و عمیق اخلاقی برخوردار است، نقل می کنیم:
