هدف برپایی نماز، پاسخ به نیاز تعالی جویی انسان است. این نیاز فطری زمانی بیدار می شود که آدمی از اسارت نیاز های دنیوی بدر آمده و فرصت ظهور یافتن نیاز های متعالی را در خود فراهم کرده باشد.
غایت تربیت دینی، فلاح و رستگاری است. هیچ انسانی نیست که در پی سعادت و رستگاری خویش نباشد اما آنچه آدمی را به گمراهی و ضلالت کشانده است یا کژفهمی از دین است و یا عمل نکردن به دین است.
هدف تربیت دینی، پرورش حسّ خداجویی، حس پرستش گری، به قصد رها سازی انسان از وابستگی و ذلت و اسارت به سوی آزادگی، عزت و بالندگی است. نماد بارز روح
خداجویی و عبودیت در برپایی نماز است که عصاره همه فضائل دینی را در خود دارد.
هدف تربیت دینی، رسیدن به سعادت باطنی، و چشیدن لذت معنوی و شادابی درونی است تا انسان از سعادت کاذبی، لذات دنیوی و شادی های رنج افزا آزاد شود.
هدف اصلی تربیت دینی باید بجای اشباع نیاز های معنوی، تقویت و تحریک این نیاز ها باشد. هنر والدین در تربیت دینی فرزندان نزدیک شدن به این هدف می باشد.
هدف تربیت دینی، پرورش و تقویت عشق آدمی به حقیقتی است که در فطرت او به ودیعه نهاده شده است و تنها تحریک و تحریض آن می تواند به بروز و ظهور آن کمک نماید.
