حافظه را از جنبه ی مدت زمانی که اطلاعات را نگه می دارد، می توان به دو نوع تقسیم کرد (فلچر، لیون و بارنز، 2006(:
– ناتوانی حافظه ی کوتاه مدت.
– ناتوانی حافظه ی بلندمدت.
حافظه ی کوتاه مدت، بخشی از حافظه است که مربوط به خاطر آوردن رویدادهای 30 ثانیه ی قبل می باشد. اگر هنگامی که با کودک صحبت می کنید، یا زمانی که کودک شاهد رخ دادن ماجرایی است، به اطلاعات دریافتی از سوی پیرامون خود توجه نکند، آن سخنان، اطلاعات، یا داده ها هرگز وارد حافظه ی کوتاه مدت او نمی شود. حال اگر کودک نسبت به رویدادهای اطراف خود هوشیار باشد و به آنها توجه کند، در حدود 2 دقیقه زمان لازم است که این اطلاعات و داده ها وارد حافظه ی بلندمدت او شوند. پژوهش های مختلفی نیز نشان می دهند، هنگامی که کودک بر روی داده های ذهنش تمرکز می کند و بر آنها مرور ذهنی انجام می دهد، احتمال بیشتری دارد که مطالب فرستاده شده به حافظه ی بلندمدتش را در موقع لزوم به یاد آورد (مک نامارا و مک نامارا، 1995(. برای مثال، اگر موضوعی را به کودکی بگویند، اما او تلاشی برای به خاطر سپردن آن موضوع نکند، به طور حتم پس از چند روز آن موضوع را فراموش خواهد کرد. حال اگر هنگامی که آن موضوع را به کودک می گویند، حواس گوناگون او را نیز درگیر فرآیند به خاطر سپاری کنند، برای مثال، ضرب المثلی درباره ی موضوع به کودک بگویند، یا نوشته و تصویری در آن ارتباط به کودک نشان دهند، یا از کودک بخواهند چند خطی درباره ی آن
موضوع بنویسد، به احتمال قوی آن را، یا دست کم بخشی از آن را پس از مدتی به خاطر خواهد آورد.
از آنجایی که یکی از ارکان مهم و اساسی یادگیری، داشتن حافظه ای خوب و قوی است، بدون شک هر گونه نارسایی و اختلالی در این زمینه می تواند موجب ناتوانی و ضعف کودک در یادگیری مطالب گوناگون شود. والدین و مربیان می توانند با استفاده از روش های مختلفی مثل، آموزش فنون مشاهده ی دقیق، تکرار، تمرین و برنامه ریزی، ذخیره سازی، یادآوری و تنظیم مواد آموزشی موجب بهبود حافظه و تسهیل فرآیند یادگیری شوند.
