یکی از پیچیده ترین مهارت هایی که کودک در سال های نخستین رشدش قادر به انجام آن می شود، «سخن گفتن» است. او به وسیله ی حرف زدن و صحبت کردن می تواند نیازها و احتیاج هایش را با والدین و اطرافیانش در میان گذارد و خواهان رسیدگی و رفع آنها شود. از آنجایی که سخن گفتن مهم ترین مهارتی است که می تواند موجب اجتماعی شدن کودک شود، هر گونه نارسایی و ناتوانی در آن نیز می تواند مانع از رشد مهارت های اجتماعی او شود.
رشد گفتاری کودک، به تکامل اندام های گویایی او، و چگونگی محرک هایی که او را تشویق به «سخن کردن» می کنند، بستگی دارد. اگر والدین و اطرافیان کودک اشتیاق و انگیزه ی سخن گفتن را در او تقویت نکنند و با کوچک ترین اشاره ی کودک، خواسته اش را برآورده سازند، کودک هم تلاشی برای زبان آموزی و تسلط بر آن نخواهد کرد. در مواردی که کودک با وجود داشتن اندام های گویایی سالم و کامل، قادر به فراگیری و
تسلط بر «سخن گفتن» نیست، دچار مشکلات و ناتوانایی هایی می شود که او را از یادگیری بسیاری از مهارت ها و مطالب گوناگون باز می دارد.
براساس تعریف انجمن زبان گفتاری، شنیداری امریکا، هر گونه نارسایی در استفاده از زبان برای صحبت کردن، نوشتن و درک سخنان اطرافیان، نوعی ناتوانایی گفتاری محسوب می شود. کودکانی که در دریافت، پردازش و بیان مطالب و دانسته های شان مشکل دارند، از فرآیند یادگیری و تحصیل با سایر هم سن و سالان طبیعی شان باز می مانند و دچار افت تحصیلی و کاهش عملکرد درسی می شوند. در اغلب موارد، مشکلات درک و دریافت، موجب مشکلات بیان نیز می شوند.
لازم است برای شناخت ناتوانایی های گفتاری در کودکان، ابتدا با مراحل رشد طبیعی زبان در آنها آشنا شویم.
