وقتی پدر یا مادری به شیوه ای همدلانه به صحبت های کودک گوش بدهد، احساسات را نامگذاری کند، و حد و مرزها را تعیین کند، گام بعدی تعیین اهداف مربوط به حل مسأله است. اگر منطق شما بگوید که این مرحله بعدی نیست شاید دلیل آن شتاب شما باشد. شاید فرزند شما برای ابراز احساساتش نیاز به زمان بیشتری داشته باشد. اگر چنین شرایطی داشته باشید دلسرد نشوید. تنها به تشویق فرزندتان به صحبت کردن ادامه دهید. آنچه را می شنوید و مشاهده می کنید به او انعکاس دهید. همدلی کنید و احساسات او را نامگذاری کنید. گاهی پرسش های باز پاسخی چون: «فکر می کنی چه چیزی تو رو ناراحت (عصبانی یا مضطرب) کرده؟«؛ «امروز چه اتفاقی افتاده؟» می توانند سودمند باشند. می توانید برای یاری کودک به نام بردن دلایل، فرضیه های خود را به او پیشنهاد کنید. کم کم فرزند شما به جایی می رسد که بگوید: «حالا می دونم چرا امروز احساس خوبی نداشتم و می دونم چه
مشکلی این احساسات رو در من به وجود آورده است. و با این مشکل چکار باید بکنم؟»
برای مشخص کردن هدف مربوط به مسأله از فرزندتان بپرسید می خواهد در رابطه با مشکل موجود چه کاری انجام دهد؟ معمولا پاسخ ساده است: او می خواهد بادبادک نامتعادلی را درست کند، او می خواهد مسأله ریاضی پیچیده ای را حل کند. موقعیت های دیگر نیازمند روشن سازی هستند. برای مثال، کودکی پس از دعوای با خواهرش می خواهد بداند آیا بهترین هدف تلافی کردن است یا یافتن راهی برای پیشگیری از کشمکش های بعدی است. و گاهی هیچ راه حلی به ذهن نمی رسد. حیوان خانگی فرزند شما مرده است. دوست صمیمی او به شهری دیگر نقل مکان کرده است، در بازی مدرسه نتوانسته وارد گروهی شود که می خواسته. در چنین مواردی تنها هدف فرزند شما می تواند پذیرش فقدان یا یافتن آرامش باشد.
