آموزش هیجان مفهومی ساده دارد که بر پایه عقل و درایت است و ریشه در ژرف ترین احساس های عشق و همدلی با فرزندان دارد. با این وجود، متأسفانه آموزشگری هیجان به طور طبیعی و تنها به دلیل عشق به فرزندان در همه والدین به وجود نمی آید. چنین نیست که والدین به یکباره تصمیم بگیرند با فرزندان مهربان و صمیمی رفتار کنند و آموزشگری هیجان در آنان شکل بگیرد. به بیان دقیق تر آموزشگری هیجان هنری است که نیازمند آگاهی هیجانی، مهارت گوش دادن، و رفتارهای حل مسأله است- رفتارهایی که من و همکارانم در مشاهده خانواده های سالم، و با شیوه عملکرد مناسب، شناسایی و تجزیه و تحلیل کرده ایم- خانواده هایی که می توان آنان را هوشمند هیجانی نامید.
باور من بر این است که تقریبا همه مادران و پدران می توانند آموزشگر هیجان باشند، اما می دانم که بسیاری از والدین پیش از هر چیز باید برخی موانع را از سر راه بردارند. برخی از این موانع می توانند پیامد شیوه رویارویی با هیجان ها در خانه ای باشد که والدین در آنجا بزرگ شده اند، یا اینکه والدین مهارت گوش دادن به صحبت های کودکان شان را نداشته باشند. ریشه این موانع هر چه که باشد، می تواند مانع از این شد که والدین، مادر یا پدری قاطع و حمایتگری باشند که می خواهند آنچنان باشند.
مسیر پدر و مادر بهتر بودن، مانند بسیاری از جاده های رشد و مهارت فردی با خودسنجی آغاز می شود. همین جا است که پژوهش های ما در آزمایشگاه های خانواده می توانند سودمند باشند.
به طور حتم، تجزیه و تحلیل عمیقی که بر خانواده های مورد پژوهش انجام دادیم را نمی توان برای همه خانواده ها انجام داد. اما می توان با ارائه خودآزمایی صفحه ی بعد شما را در ارزیابی شیوه فرزند پروری یاری کنیم.
در پایان این آزمون، شرح چهار شیوه فرزند پروری که پژوهش های ما معلوم کرده اند آمده است. برای شما شرح خواهیم داد که چگونه شیوه های گوناگون فرزند پروری، بر کودکان مورد پژوهش تأثیر گذاشته است.
