تصور ما درباره نامادری این است که او انسان است، مسلمان است، زن است و موجودی با عاطفه، متخلق به اخلاق اسلامی است، بر این اساس انتظار همان انتظاری است که از اینگونه افراد شایسته و سزاوار است و آن انسانیت و مسلمانی است.
انتظار این است که خدا را فراموش نکنند. بدانند قیامت در دست است، خدا هست، حساب و کتاب و کیفر وجود دارد، حسابرسی وجود دارد. خداوند از همه افراد برای یک یک اعمال و دقایق امورشان سؤال و جواب، پاداش و عقوبت دارد.
به قاعده زور نباید متوسل شد که دست بالای دست بسیار است، از مقایسه و تبعیض درباره یتیم باید پرهیز داشت زیرا که خدای شاهد اعمال است و از جریحه دار کردن عاطفه کودک باید دوری گزید که فردائی هم مطرح است. قلب یتیم در تشبیهات اسلامی چون عرش خدا آمده است، متزلزل کردن آن لرزندان عرش خداست.
و از همه این ها گذشته به این نوشته باید توجه داشت آن کس که سبب انجام امور خیری برای دیگران شود در پاداش خیرش مادام العمر شریک است و آن کس که سبب پیدایش امور فاسدی شود در آثار آن شریک است و شما می دانید که رنجاندن کودک یتیم، آزار دادن او، عقده سازی برای او همه و همه شر آفرین اند و
عارضه آن دودی به چشم اجتماع خواهد کرد که در پیدایش آن شما مؤثر بودید. و باز هم برای حسن ختام سخن گهربار امام علی (ع) را ذکر می کنم که الله الله فی الایتام.
