برخی از تحقیقات روانشناسان نشان داده است که در صورت مرگ و یا جدائی های ممتد پدر در کودکان این علاقه وجود دارد که مادر برای آنها پدری بیابد و بدین وسیله موجبات امن و فراغ خاطر آنها را فراهم آورد. این امر در سنین تا شش سالگی در کمال اوج است.
کودکان خردسال ممکن است نسبت به ناپدری حساسیت داشته باشند این حساسیت ها صرفا عاطفی و ناشی از نوعی وفاداری و انس نسبت به پدر است. اگر ناپدری بتواند چنین خلائی که در زمینه پذیرش و عاطفه برای آنها مطرح است بگونه ای پر کند حساسیت کودکان و حسادت آنها از بین می رود. هم چنین حساسیت کودکان به ناپدری بدان خاطر است که آنان می یابند محبت مادر دگرگون شده و شرایط دیگری برای شان پدید آمده است در حالیکه اگر مادر به این مسأله هشیار بوده و شرایط گذشته را حفظ کند خطری از این بابت متوجه کودکان خواهد بود.
اما در کودکان بزرگسال مسأله ازدواج مادر به گونه ای دیگر قابل طرح است. آنها این امر را مایه شرم و خجالت خود به حساب می آورند. برای آنها بسیار شرم آور است که مادرشان با مردی جدید که در نظر آنها چون غولی خطرناک است پیوند ازدواج ببندد و جای خالی پدر توسط آن شخص بیگانه پر شود. مقاومت ها، منع و درگیری ها اغلب در همین رابطه است که البته آن هم قابل تغییر و تخفیف خواهد بود.
