برخی از زنان و مردان سعی دارند که تعداد فرزندان خانواده را در سطحی اندک و پائین نگه دارند تا امر تربیت و رسیدگی به آنها مهمل گذارده نشود و هم خود فرصتی پیدا کنند تا در سایه آن به کارهای شخصی و خصوصی خود برسند.
این گونه خانواده ها از مزایائی برخوردارند که از جمله آن ها عبارتست از: داشتن فرصت و امکان رسیدگی به امر تربیت و تغذیه و پوشاک و مسکن آنها، توان تبادل عاطفی، امکان ایجاد زمینه برای انس و الفت، و سازندگی و مراقبت، داشتن فرصتی برای رسیدگی به کارهای شخصی و زمینه سازی رشد و تکامل، امکان فرصت برای استراحت، مسافرت، تحصیل و. . . .
در عین حال این گونه خانواده ها با محدودیت ها و معایبی هم مواجهند، از جمله اینکه اگر حجم خانواده اندک باشد فرصت لازم برای اجتماعی شدن کودک و رفتار طبیعی او نیست، کودکان در اینکه از سلامت جسمی کافی برخوردارند شادابی و نشاط لازم را ندارند، زیرا کسی نیست که کودک با او بازی و همسائی کند، رشد آن ها در جنبه حیات اجتماعی نامتعادل است، حتی درباره فرزندان یکدانه والدین دچار اضطراب و وسوسه بسیارند که نکند خطری متوجه کودک گردد و در نتیجه افراد حال تعادل خود را ندارند و. . . .
