کودکانی که در چنین خانواده نابسامانی زندگی می کنند حالات و رفتاری غیرعادی دارند مخصوصا به هنگامی که درگیری مداوم و پی در پی باشد. چنین کودکان اشتهای کافی ندارند، از دیدن چنین اوضاعی عذاب می کشند، نشاط و شادابی خود را از دست می دهند. گاهی نسبت به آنها کینه و نفرت پیدا می کنند و به حرف آنها و دستورات شان گوش فرانمی دهند.
برخی از آنان درصدد آن برمی آیند که درگیری ها را به آشتی مبدل سازند. چه زیباست سخن آن کودک خردسالی که می گفت امشب می خواهم نماز بخوانم، دعا کنم که بابا و مامان با هم دعوا نکنند و با هم خوب باشند. . . و این نشان میدهد که اطفال چقدر ناراحتند که شاهد درگیری والدین خویش می شوند. احساس آن ها جریحه دار شده و از زندگی خود و والدین خود احساس شرمساری دارند. دختری می گفت دعوای پدر و مادر بارها مرا به گریستن وادار کرد حال که کار به متارکه و طلاق کشید راحت تر شدم.
