آری، ما هم معتقدیم هر قدر کودک محبت و مهر ببیند از دلگرمی و اعتماد بیشتری برخوردار است و زندگی او گرمتر و شاداب تر خواهد بود ولی اعتقاد داریم این امر نباید به صورتی باشد که موقعیت آینده طفل بدان خاطر به خطر افتد.
به چنین پدران و مادران باید گفت بیهوده متوجه تأمین تندرستی فرزندان خود تأمین سلامت شان نباشند و اجازه ندهند کودکان از محبت افراطی برخوردار شوند. زندگی متعارف و روزمره را در نظر گیرند و ببینند چگونه باید زندگی و کودک را تربیت کرد که از مخاطرات در امان بماند.
مرض و بیم و دلهره و افتادن و برخاستن از مسائل عمده و جاری هر انسان است. آدمی باید با چنین شرایط و زمینه هائی انس بگیرد در حیات آینده بتواند سرپا بایستد. بهانه حفظ و تأمین سلامت نباید کودک را به وادی خطرناک اتکاء و وابستگی شدید بکشاند ضمن اینکه اینان مهارت لازم را برای حل مشکلات و مقابله با دشواری ها ندارند.
بنظر ما این خطاست که هر وقت کودک چیزی از والدین خواست آنها را فورا در اختیارش بگذاریم. بگذاریم کمی با محرومیت، تأخیر در قضای حاجت آشنا شود که زندگی اجتماعی از این قماش مسائل بسیار دارد. از ایجاد عقده در کودک نترسید و مطمئن باشید که او از تحمل متعارف محرومیت ها عقده دار نخواهد شد. ترس از این است که در سایه محبت افراطی کودک فردی بیعرضه و نالایق درآید و این عقده در او پدید آید که چرا از حیات متعارف و متعادل در دوران کودکی بی بهره بوده است.
