اینکه چرا والدین و مخصوصا برخی از مادران سعی دارند چنین محبتی بیمارگونه را درباره کودکان خود اعمال کند دلایلی وجود دارد که برخی از آنها بدینقرارند:
– دردانگی فرزند بدین معنی که سال ها با دوا و درمان انتظار مقدم او را می کشیدند و تازه به زیارت او نائل آمده اند.
– یکدانه بودن آن مخصوصا که اگر تنها پسر یا تنها دختر خانواده باشد.
– مرگ پی در پی فرزندان قبلی که پدران و مادران را وامیدارد تا از این فرزند حمایت افراطی داشته باشند.
– اصرار در این امر که آنها را مؤدب به مبادی آداب درآورند و یا از بروز
عقده در آنان جلوگیری کنند!!
– دلگرمی به تخیل و رؤیا و بلندپروازی ها که زمینه را برای محبتی هیجان انگیز فراهم می سازد.
– کوشش به جلب نظر کودک و داشتن او در کنار خود و جلب افکار و گرایش های او به سوی خود.
– وجود اضطرابی بیمارگونه در والدین بصورتی که راه تسکین خود را در این وادی می جویند.
– عدم سازش با همسر که سبب می شود توجه او به کودکش معطوف گردد.
– وجود تنهائی، بیکاری، بیغمی که خود سبب جستن همراز و بسر بردن دائمی با اوست.
– گاهی هم دیده می شود که مادران پس از فوت همسر دچار حالت انزوائی می شوند و معاشرت خود را از دیگران قطع کرده و به روی کودک معطوف و محدود می سازند در نتیجه برخورد و معاشرت شان با کودک دستخوش حالات روحی آنان می شود.
