در جنبه پیشرفت تحصیلی

چنین افراد در امر تحصیل دچار رکود و عقب ماندگی هستند، پیشرفت قابل ملاحظه ای ندارند. تحقیقی نشان داده است اغلب کسانی که در مدرسه خوانان را یاد نمی گیرند (بغیر از عقب مانده های ذهنی) از کسانی هستند که در خانه مورد محبت والدین قرار نگرفته اند.

آنها در زندگی امیدی ندارند تا بخاطر آن درس بخوانند، احساس خوشبختی ندارند تا بدان خاطر حرکتی از خود بروز دهند فکر و ذهن آنها متوجه بدبختی و گرفتاری آنهاست. اشتغالشان در این زمینه به حدی است که همه چیز را فراموش کرده و همه مسائل و امور را از یاد می برند.

بهر حال کمبود محبت در کودکان اثری منفی دارد و این اثر به هنگامی شدیدتر است که این نارسائی ها پردوام تر باشد. که در چنان صورت ادامه اختلال و قطعی شدن آن حتمی تر است. کودک شادی و نشاط خود را از دست می دهد و طرح زندگی او دچار مخاطره خواهد شد.