آدمی در همه مراحل حیاتش به مهر و محبت نیاز دارد ولی نیاز آدمی در سنین اولیه سرنوشت ساز و مهم است. از نظر ما ضروری است همه گونه رفع نیازها مبتنی بر مهر و محبت باشد و توجه خانوادگی همه امور زندگی طفل را تحت الشعاع قرار دهد. از حدود یکسالگی که کودک اجتماعی تر شده و با پدر و مادر و حتی برادر و خواهر و اطرافیان آشنا می شود نیاز او به محبت افزونتر است و او به نحوی روز افزون به آنها، مخصوصا به مادر وابسته می شود.
او در این سن تا مرحله آغاز حیات دبستانی بیش از دیگر مراحل به محبت و
مهر والدین نیازمند و بدان وابسته است چون نیاز او به والدین بیشتر است. او به علت دیدن عواطف خالص و صمیمیت و گرمی والدین و هم به علت ضعف و ناتوانی که ناگزیر است. همه چیز را از آنها توقع کند به والدین وابسته می شود و این میل به وابستگی باید با پاسخ مساعدی همراه باشد.
از سوی دیگر همه ما خواستار آنیم که فرزندان ما به ما مهربان و صمیم بوده و ما را دوست بدارند. این خواستاری در زمینه دوستی، همدلی، صفا و صمیمیت قبلا باید در محیط خانه تمرین شود، او باید محبت ببیند تا محبت کند و والدین از این طریق باید شوق همدلی و خلاقیت و تعاون را او به وجود آورند.
