احتیاج کودک به محبت امری است که از نظر علمی قابل انکار نیست و طفل از این امر احساس خوشحالی و صمیمیت می کند. این خطاست که ما تصور کنیم با سیر کردن شکم کودک همه مسائل و مشکلات او را حل کرده ایم و طفل دیگر نیازی و احتیاجی ندارد. این امر تنها در زمینه جسم و بدن او مطرح است و همانگونه که بدن نیاز به غذا دارد جان هم محتاج به غذاست و رشد متعادل و طبیعی انسان از آن دو برکنار نیست.
کودک و اصولا هر انسانی میل دارد از دیگران محبت ببیند و حتی در مواردی ممکن است بر خود صدمه وارد آورده تا بتواند همدردی دیگران را نسبت به خود جلب نماید. هم چنین او نیاز دارد احساس کند که مورد توجه و علاقه والدین و مورد تأیید و حمایت آنهاست. کودک تشنه محبت وعنایت آنهاست و بدنبال و جستجوی مرکز محبت است و از این راه می کوشد خود را تسکین بخشد. عدم ارضای این نیاز موجب انحراف کودک از مسیر عادی زندگی است.
