امر تشکیل خانواده برای مقاصد متعددی است که از جمله آن دستیابی به آرامش و سکون و فرونشاندن آتش غریزه است. دستیابی به مودت و رحمت، تکمیل و تکامل و انس، تولید و ابقای نسل و. . . . می تواند از دیگر اهداف تشکیل خانواده بحساب آید. ولی این سخن بدان معنی نیست که امر تولید فرزند امری واجب و تخطی از آن حرام باشد.
فرزند داری امانت داری خداوند است و آنکس که لیاقت حفظ و پرورش این امانت را ندارد تولید مثل نکند. روایاتی متعدد از ائمه هدی علیهم السلام در این زمینه وجود دارد (به جلد 14 و 15 وسایل الشیعه و نیز کتاب نکاح و طلاق کافی مراجعه شود)
والدین کودک با تولید او این وظیفه را پیدا می کنند که شرایط مساعد و مناسبی برای رشد کودک فراهم نمایند و برای تأمین امنیت و شرایط حیات او در بنیانگذاری یک شخصیت سالم و افکندن او در مسیری مناسب بکوشند. آنها مسئول نیک و بد کودکند و کار تربیت شان بجائی نکشد که آدمی آرزو کند ای کاش این طفل هرگز بدنیا نیامده بود.
برخی از کودکانی که زار و افسرده اند، بیحال و بی رمقند، مرتع سوء استفاده غیرند، در معرض طوفانهای حیات و در حال افتادن اند، برای زندگی خود دست بهر آویزه ای دراز می کنند، گاهی عفت و شرف خود را مورد معامله قرار می دهند و زمانی در حیات ننگین میلولند چه افتخاری؟ و چه مزیتی برای زنده ماندن آنها؟ آیا وظیفه والدین تربیت و تحویل چنین عناصری به جامعه انسانی است؟ و آیا والدین در قبال چنین وضعی مسئول نیستند؟
