خانواده را مهمترین نهادی دانسته اند که جامعه خود را تغذیه کرده و در سلامت و عدم سلامت، در شرافت و انحراف آن، در سازگاری و نابهنجاری آن مؤثر است. رکن طبیعی و اساسی اجتماع است و دولت و ملت به حمایت آن وظیفه مندند.
خانواده نخستین مدرسه و مهد اصلی تربیت است، کارگاه الگوسازی است، زمینه ساز تحول و تکامل است، محیط رشد است. ما هیچ بنیادی را نمی شناسیم که در جنبه سرنوشت سازی و تربیت از خانواده مؤثرتر باشد. کودک درس های اصلی و اساسی خود را از خانواده می گیرد هر سازندگی یا اشتباهی که در آن واقع گردد مستقیما در کودک اثر می گذارد.
محیط خانواده در تشکیل شخصیت انسان بسیار مؤثر است، سنت ها، الگوها و ضوابط و قوانین آن در کودک اثر دارد. خواستاری زندگی متعالی بدون خانواده میسر نیست و تأمین حیات سالم فردی و اجتماعی بدون آن ممکن نخواهد بود و در تأمین سعادت اجتماعی کودک نقش فوق العاده ایفا می کند.
خانواده عامل انتقال فرهنگ، تمدن، ادب و سنن است و اهمیت آن همیشگی است و برای دوام و بقای جامعه و تمدن و فرهنگ راهی جز آن وجود ندارد. از لحاظ واحد می یابیم که خانواده کوچک است ولی از لحاظ اهمیت بسیار مهم و بزرگ است، زیرا هسته اصلی و زیرساز جامعه های بشری است.
قدر و اهمیت خانواده آنگاه معلوم می شود که فردی بی خانمان گردد و یا برای خانواده او مسأله جدائی، متارکه، طلاق یا مرگی پدید آید. چون مسأله آن پیش پا افتاده است مردم آن را بحساب نمی آورند ولی این عدم محاسبه از ارزش و قدر آن نمی کاهد.
