والدین کودک در امر تربیت او وظایفی دارند که این وظایف در جنبه کلی عبارتند از: پاسداری، رشد، حفظ امانت الهی، به فعل رساندن آمادگی های بالقوه
او، سوق دادن کودک به سوی غایاتی شایسته، آماده کردن فرد برای ورود به عرصه حیات اجتماعی، آشنا کردن او به حقوق و تکالیف فردی، آگاه کردن او به امور خلاف و ناشایست و عوارض آن، نظام بخشیدن به اعمال و رفتار او، تعدیل و هدایت غرائز او، پرورش ابعاد وجودی و شخصیت او. . .
در این راه والدین باید همکاری و تشریک مساعی داشته باشند، از اهداف و مقاصد هم حفاظت نمایند، نفوذ و شخصیت خود را در راه ارشاد او به کار برند، بکوشند سعادت و خیری برای کودک فراهم نمایند. والدین باید الگوی رفتار، کردار، گفتار کودک باشند و ملکات فاضله را از راه الگو در کودک نفوذ دهند. همفکری و هماهنگی آنان در این زمینه کارساز است.
البته انجام چنین وظایفی با همه آسانی ها دشوار است و آنچه این دشواری را آسان می کند احساس وظیفه در جنبه امانتداری خدا و در نظر داشتن این امر است که طفل امانت خدا، نعمت و احسان او و والدین درباره او مسئول و موظفند و البته حدود فعالیت ها و سرمایه گذاری ها براساس امکان است که لا یکلف الله نفسا الا وسعها.
