تربیت امری هدفدار است و طبعا در همه زمینه ها و جوانب آن اهدافی وجود دارد که مربی با در نظر داشتن آن اهداف سعی دارد کودکان را بدان سو بکشاند. این اهداف در جوامع و مکاتب مختلف متفاوت و در اسلام نیز بر مبنای فطرت، با توجه به نیازهای جامعه انسانی و براساس تعالیم اسلامی و در کل وصول به سعادت و لقاء الهی است.
در تجزیه این هدف کلی مسائل بسیاری را می توان مطرح کرد که شرح و بررسی آن از حوصله این بحث خارج است ولی در کل می توان گفت هدف آن است که جسم، روان، و ذهن کودک پرورده شده و آدمی به منتها درجه کمال لایق خود برسد. تربیت باید افرادی پروراند که حاضر باشند بعنوان یک انسان و یک عضو جامعه مسئولیت بپذیرند، به همکاری و تعاون با دیگران پرداخته و در طریق انتقال میراثهای فرهنگی، ایفای نقش خویش و سازندگی خود وهم به مشارکت در حیات
سیاسی بپردازند. ما در این راه نمی خواهیم موجودی جدید اختراع کنیم بلکه می خواهیم با استفاده از زمینه های درونی فرد او را رشد دهیم و به عمل آوریم، به قواعد حیات فردی و اجتماعی عادتش دهیم، به رعایت حقوق و ادبش واداریم.
