سهیم شدن با کسانى که کمتر دارند

شکل دیگر شراکت زمانى ظهور مى‏یابد که کودک مى‏خواهد به کسانى که نیاز دارند، کمک کند. بچه‏ها، بیشتر وقت‏ها، براى شرکت در کارهاى گروهى سازمان یافته از طریق مدرسه یا سازمان‏هاى رساندن غذا به مستمندان در روز شکر گزارى یا دادن اسباب بازى در کریسمس دعوت مى‏شوند و معمولا از همراهى با چنین گروه‏هایى لذت مى‏برند؛ زیرا مى‏فهمند آنان اسباب بازى و غذایى بیش از حد کفایت در خانه دارند و سخت نیست که درک کنند نداشتن تا چه اندازه مى‏تواند غم انگیز باشد. آنان در این بخشش گروهى چیزى را فدا نمى‏کنند و از احساس خوش قلبى خود لذت مى‏برند. ما باید مطمئن شویم که از چنین فرصت‏هایى براى آنکه کودکانمان لذت سهیم شدن با نیازمندان را بیاموزند، بهترین استفاده را ببریم. بعضى از کودکان هنگامى که از نیازهاى دیگران آگاه مى‏شوند به شیوه‏هایى

بسیار متفاوت به آن نیازها پاسخ مى‏گویند. ما باید فرزندان خود را تشویق کنیم براى کمک به دیگران بر اساس غریزه‏ى خود عمل کنند و حتى اگر لازم باشد، خود نیز فداکارى کنند یا زحماتى را پذیرا شوند. آنان شاید براى دست زدن به آنچه تصور مى‏کنند مى‏تواند براى حل مشکلات دیگران مفید باشد به کمک ما نیاز داشته باشند. کودکى ممکن است تصمیم بگیرد ساعاتى از وقت خود را براى کمک‏هاى داوطلبانه صرف کند یا سهمى از پول هفتگى خود را براى کارى با ارزش معنوى به مصرف برساند. بچه‏ها مى‏توانند شگفتى بیافرینند: یک پسر یازده ساله کمک به بى‏خانمانها را از رساندن پتو به ایشان آغاز کرد و به تدریج آن را تا فراهم ساختن لباس، قهوه‏ى گرم و خوراک‏هاى سرپایى گسترش داد. اگر چه در این کار بزرگ‏ترها نیز به او کمک کردند، خود او مدیر این برنامه باقى ماند و کار را در پیشاپیش همه با تحویل پتو و لباس ادامه داد. او وظیفه‏ى سخنگویى براى درخواست اعانات را نیز بر عهده گرفت.