از وقت‏هایى که با هم هستیم بیشترین فایده را ببریم‏

روشى که ما وقتمان را با کودکانمان مى‏گذرانیم به اندازه‏ى زمانى که براى آنان مى‏گذاریم اهمیت دارد. اگر ما وقت و انرژى خود را با بى‏میلى صرف فرزندانمان کنیم، پیامى که به آنان مى‏دهیم ممکن است به جاى سخاوت، رنگى از ناخشنودى و یا ناشکیبایى داشته باشد.

جولیاى نه ساله از مادرش مى‏خواهد به او کمک کند براى خواندن شعر در گردهمایى مدرسه آماده شود. مادر بى‏درنگ موافقت مى‏کند و مى‏گوید: «باشه، ولى بیا زود تمومش کنیم؛ چون من منتظر تلفن هستم!» اگر چه جولیا از کمک مادرش به او خوشحال است، از شتابى که باید در کار به خرج دهد ناراحت است. بدتر از آن اینکه، احساس مى‏کند برنامه او چیز با ارزشى نیست و فقط باید به سرعت پایان گیرد و البته تلفن‏هاى مادر براى او مهم‏تر است.

هنگامى که ما وقت خود را سخاوتمندانه در اختیار کودکانمان مى‏گذاریم، آنان درک مى‏کنند زمانى که با آنان مى‏گذرانیم دست کم به اندازه‏ى هر چیز دیگرى در زندگى ما اهمیت دارد. اگر چه باید بیاموزند که ما

نمى‏توانیم همه‏ى وقت خود را به انجام دادن خواسته‏هاى آنان اختصاص دهیم، خواه کودکى نوپا باشند یا نوجوان، باید هر روز بتوانند دست کم دقایقى از توجه کامل و بدون شریک ما برخوردار شوند. شاید بعضى روزها پیدا کردن چنین فرصتى براى ما مشکل باشد؛ ولى خواهش آن از سوى ایشان چیز زیادى نیست.