»بچه را پس بفرستید!«

یکى از سخت‏ترین چیزهایى که کودک ممکن است خود را به سهیم شدن در آن مجبور ببیند، توجه مادر و پدر به نوزاد دوم است. براى کودک اول خانواده طبیعى است که احساس کند چیزى از او گرفته شده است، و واقعیت این است که از بعضى جهات همین طور هم هست. پدر و مادر او

حالا باید نیازهاى دو کودک را برآورده سازند و این به معناى تغییرى بزرگ در میزان وقت و انرژى لازم براى برآورده ساختن نیازهاى او به شمار مى‏رود. تولد فرزند سوم یا فرزندهاى بعدى، به سختى تولد فرزند دوم نیست؛ زیرا هنگامى که نوبت به آنان برسد، کودک اول درباره‏ى سهیم شدن بسیارى چیزها آموخته است.

داریل، چهار ساله، در ابتدا از دانستن اینکه صاحب برادرى خواهد شد هیجان زده بود. او براى دیدن این «مرد بزرگ» مشتاقانه در خانه انتظار مى‏کشید. با این حال، هنگامى که نوزاد از بیمارستان به خانه آمد. اوضاع به آن خوشى که تصور مى‏کرد نبود.

داریل از مادر گله کرد: «تو دیگه هیچ وقت با من بازى نمى‏کنى!«

مادر آه کشید و گفت: «حق با توست عزیزم.» او که بى‏اندازه خسته است، اضافه مى‏کند: «با اومدن این کوچولو، همه چیز تغییر کرده. شاید بتونیم امروز بعد از ظهر، وقتى این مرد کوچولو خوابید، با هم بازى کنیم. کاش بتونم یک کمى هم بخوابم!«

پدر و مادر داریل او را براى تولد نوزاد آماده کرده و مراقب بودند به خاطر اینکه برادر بزرگ خیلى خوب بوده است از او قدردانى کنند. هر یک از آن دو سعى مى‏کرد هر روز زمانى را، هر چند کوتاه به طور جداگانه با او بگذراند. همه‏ى خویشاوندان و دوستان که به ملاقات آنان مى‏آمدند، شرایط حساس داریل را درک مى‏کردند و توجهى ویژه به او داشتند و

خیلى از آنان براى او هدایایى مى‏آوردند. همه‏ى اینها به کاهش تنش احساسات داریل کمک کرد، ولى نتوانست این واقعیت را تغییر دهد که او امتیاز تک فرزند بودن را در خانواده از دست بدهد و حالا مجبور است پدر و مادر خود را با یک بچه بسیار وقت‏گیر سهیم شود. بزرگسالان مى‏فهمند که این نیز بخشى از زندگى است؛ ولى از نظر داریل بى‏عدالتى واقعى به شمار مى‏رود. ما، آن گونه که بعضى از خواهر و برادرهاى بزرگتر امیدوارانه پیشنهاد مى‏کنند، نمى‏توانیم نوزاد را پس بدهیم؛ ولى مى‏توانیم احساسات کودک بزرگ‏تر را جدى بگیریم، به حرفهایش گوش دهیم و به منظور صرف وقت کافى براى او بیشترین تلاش خود را به کار بریم.