از تحسین نباید به عنوان جانشینى براى عشق و توجه استفاده شود. ما باید به لحظههایى که کودکان به شدت در جست و جو و طلب تحسین هستند آگاهانه توجه داشته باشیم: «به من نگاه کن، مىبینى چقدر خوب این کار را انجام دادم؟» آنان در واقع مىخواهند بگویند «لطفا به من توجه و مرا تحسین کنید.» وقتى کودکان چنین توجهى را مىطلبند، ممکن است در جست و جوى این اطمینان باشند که مورد علاقه و حمایت قرار دارند. این نیاز براى آنان بسیار اساسىتر از نیاز به تحسین شدن براى کارى است که انجام دادهاند. اگر موضوع این باشد، تمرکز بر تحسین معمولا نیاز واقعى آنان را برآورده نخواهد ساخت.
جوشوآى چهار ساله وقتى مادرش در آشپزخانه براى خود قهوه آماده مىکند و پشت میز مىنشیند تا بنوشد، در حال کشیدن خطوطى بر روى کاغذ است. جوشوآ رو به مادر مىپرسد: «مىبینى من دارم چى کار مىکنم؟» و خطوطى را که کشیده است بالا مىآورد.
مادر به کاغذ نگاه مىکند و مىگوید: «شروع خوبیه. بعدش چى مىکشى؟«
جوشوآ پرسش مادر را نادیده مىگیرد، کاغذ و قلمهاى خود را جمع مىکند، به مادر نزدیکتر مىشود و مىپرسد: «مىتونم تو بغلت بشینم؟«
مادر فنجان قهوه را کنار مىگذارد و جا باز مىکند تا جاشوآ بالا بیاید. او مىداند جاشوآ به آغوش او بیش از حمایت هنرى نیاز دارد. چیز مهمتر آن است که جاشوآ مىداند چه مىخواهد و از خواستن آن نمىهراسد.
بعضى از بچهها بیش از دیگران به توجه نیاز دارند. در این زمینه تفاوت فردى زیادى وجود دارد؛ بعضى از بچهها، آغوش گرم و نرم و محبت بسیار زیادى را طلب مىکنند. بعضىها همین که پدر و مادر از دور دستى براى آنان تکان دهند، راضى مىشوند. براى کودکانى که به توجه فراوان نیاز دارند، تشویق و تحسین کافى نیست. آنان توجه متمرکز پدر و مادر و ابراز محبتى را مىطلبند که آنان را مطمئن سازد مورد عشق و علاقه هستند.
وقتى تغییراتى در شرایط خانه و خانواده روى مىدهد – طلاق، بیمارى یا مرگ یکى از والدها، اسباب کشى به محل جدید یا از دست دادن شغل
پدر یا مادر – کودکان به طور موقت به توجه و محبت بیشترى نیاز دارند. در چنین وقتهایى بسیار مهم است که در کنار فرزندمان باشیم و دربارهى آنچه اتفاق مىافتد با آنان گفت و گو کنیم، با کمک به آنان براى اینکه احساسات و نگرانىهایشان را با ما شریک شوند، این فرصت را به آنان مىدهیم که از توجه بیشترى برخوردار شوند، به طورى که بتوانند آسوده، سلامت و مطمئن زندگى کنند.
