میان آنکه کسى خودش خودش را تحسین کند یا دیگران تشویقش کنند تفاوت وجود دارد؛ اگر چه هر دوى آنها مهم است. ما مىخواهیم فرزندان ما از لحاظ احساسى بالغ شوند و بیاموزند وقتى مستقل مىشوند چگونه حمایت و تشویقى را که نیاز دارند خودشان براى خود فراهم سازند. اگر آنان بتوانند خود را تحسین کنند، همیشه منبعى از خوراک رسانى در دسترس خواهند داشت. البته این آموزش از زمانى که خیلى کوچک هستند آغاز مىشود.
وقتى مادر دختر چهار سالهاش را از مهد کودک برمىدارد، مىایستد تا گفت و گوى کوتاهى با معلم او انجام دهد. دختر کوچولو سخن آنان را
قطع مىکند تا جورچینى (پازل) را که درست کرده است به مادر نشان دهد.
مادر در تحسین او مىگوید: «من به تو افتخار مىکنم. آفرین به تو با این کارى که کردهاى!«
معلم به آرامى اضافه مىکند: «به خاطر انجام دادن این کار به خودت افتخار نمىکنى؟«
کودک شاد مىشود. حالا او هم از تحسین دیگران بهرهمند شده است و هم از حمایتى که نیاز دارد تا بتواند خودش نیز خود را تحسین کند.