آموختن شکیبایى از مادر طبیعت‏

یکى از بهترین راه‏هاى آموزش گذشت زمان به کودکان، رویش گیاهان است. مراقبت و پرورش یک گیاه کوچک، انتظار کشیدن براى روییدن هر جوانه، راهى واقعى را براى درک و شناخت گذر زمان به کودکان نشان مى‏دهد. پیدایش یک موجود زنده حادثه‏اى هیجان انگیز است و به فرزندان ما مى‏آموزد که رشد کردن زمان مى‏طلبد و طبیعت نمى‏تواند شتاب کند.

بچه‏هاى کلاس اول در مدرسه گیاه گوجه فرنگى کاشته‏اند. تامى هر هفته به مادر گزارش مى‏دهد که گیاه چقدر بلند شده و چه کسى مسئول

آب دادن به آن است. یک روز تامى هیجان زده به مادر خبر مى‏دهد: «ما امروز باید به گیاه‏ها داربست ببندیم؛ و گرنه شاخه‏ها مى‏افتند!«

مادر مؤدبانه به حرف او گوش مى‏سپارد؛ ولى ذهنش تا اندازه‏اى درگیر کارهایى است که باید انجام دهد. مادر مى‏پرسد: به نظر تو گوجه فرنگى‏ها کى کاملا مى‏رسن؟«

تامى از پرسش مادر جا مى‏خورد، چون توجه او فعلا به روییدن گیاه معطوف است. او پاسخ مى‏دهد: «گمان مى‏کنم وقتى که زمانش برسد.» مادر تقریبا فورى تشخیص مى‏دهد که به دلیل درگیرى فکرى‏اش، مهم‏ترین قسمت درس را فراموش کرده است. تامى به سبب رشد آهسته‏ى گیاهان هیجان زده است و به تغییرات کوچکى که به وجود مى‏آیند توجه کامل دارد. او مى‏داند که گوجهفرنگى‏ها به موقع خود خواهند رسید. اما هدف مورد نظر او این نیست. او از شناختن چرخه‏ى زندگى گیاهان لذت مى‏برد.

مادر به او مى‏گوید: «به نظر من فوق العاده‏س که تو دارى همه چیز رو درباره‏ى روییدن گیاه‏ها یاد مى‏گیرى. حتما خیلى هیجان انگیزه که شاهد تغییرات روز به روز اونها هستى. . . این طور نیست؟» تامى به مادر نگاه مى‏کند و لبخند مى‏زند. خوشحال است که مادر سرانجام موضوع را درک کرده است.