حمایت پدر و مادر

شما، حتى اگر نتوانید رفتار بچه‏هاى دیگر را با فرزندان خود کنترل کنید، مى‏توانید از راه‏هاى دیگر به آنان یارى رسانید. شما مى‏توانید در مورد هر نشانه‏ى غیر عادى در رفتار کودکتان حساس باشید. اگر او به شما مى‏گوید که بچه‏هاى دیگر روى او اسم مى‏گذارند، او را تهدید مى‏کنند و یا مورد توهین قرار مى‏دهند، موضوع را جدى بگیرید. گفتن چیزهایى مثل «مهم نیست.» «فراموش کن.» یا «آنها منظورى ندارند.» کمکى نمى‏کند. نخستین اقدام شما باید این باشد که به حرف او گوش دهید و تشویقش کنید درباره‏ى مشکل یا سردرگمى‏اش حرف بزند. اگر کودک شما به کودکستان یا دبستان مى‏رود، مى‏توانید با معلمش حرف بزنید. هدف چنین گفت و گویى نه سرزنش کردن کودکان دیگر است و نه پیدا کردن حامى براى کودکتان. بلکه به وجود آوردن رویکردى گروهى براى کمک به اوست.

کلر نه ساله، را گروهى از دخترهاى همکلاسش در کلاس چهارم همواره مورد تمسخر و بى‏احترامى قرار مى‏دادند. آموزگار متوجه شد که او به تدریج خجالتى و گوشه گیر مى‏شود. به این ترتیب، کلر بیشتر مورد تمسخر قرار مى‏گرفت. مادر کلر به آموزگار او تلفن زد و به وى گفت که کلر هر شب در رختخواب گریه مى‏کند و صبحها نمى‏خواهد به مدرسه برود.

پدر و مادر و آموزگار کلر با یکدیگر ملاقات کردند تا راهى پیدا کنند که کلر بهتر بتواند با محیط خود برخورد کند.

آنان، به کمک یکدیگر، برنامه‏اى طرح کردند. وقتى کلر و دخترهایى که او را مسخره مى‏کردند نزدیک هم بودند، آموزگار به آرامى و به طورى که کسى متوجه نشود، کلر را از آن گروه جدا و به سوى گروهى از بچه‏ها هدایت مى‏کرد که برخورد خوبى با او داشتند. در خانه، پدر و مادر کلر درباره‏ى اینکه دوستان حقیقى چگونه باید با یکدیگر رفتار کنند و راه‏هایى که او مى‏تواند دوستان تازه بیابد، گفت و گو و بحث مى‏کردند. کلر، با کمک پدر و مادر و آموزگارش یاد گرفت چگونه دوستانى صمیمى براى خود بجوید و چگونه به بهترین وجهى با بچه‏هاى نامهربان برخورد کند.