گوش دادن

گوش دادن مهارتی است که می توان آن را از طریق آموزش و تمرین کردن تقویت نمود. گوش دادن، با شنیدن تفاوت دارد. کودک هنگام شنیدن صداهای پیرامونش، هیچ گونه توجه و دقتی صرف نمی کند، در حالی که هنگام گوش دادن، باید با دقت به صداهای پیرامونش گوش بدهد و آنها را تعبیر و تفسیر کند.

از آنجایی که گوش دادن، اساس یادگیری مهارت های گفتاری را تشکیل می دهد، هر گونه نارسایی و اختلالی در آن می تواند موجب

ضعف یادگیری و ناتوانی کودک در تکلم شود. برای مثال، برخی از کودکانی که در محیط های شلوغ و پر سر و صدا بزرگ می شوند، یاد می گیرند که به برخی از صداها گوش ندهند. این کودکان زمانی که وارد مدرسه می شوند، به عنوان کودکانی بی توجه و بی دقت شناسایی می شوند، و آموزگار آنها مدام از حواس پرتی و سهل انگاری آنها شکایت می کند.