ما دوست داریم بچه هایی را که گریه می کنند، آرام کنیم. اما همچنین آگاه باشید که اشک ها و گریه ها می توانند ابزارهایی نیرومند باشند. خردسالان در بیان احساس هایشان در قالب واژه ها مشکل دارند. به همین دلیل، برخی از احساس هایشان را معمولاً با گریه کردن بیان می کنند. بچه ها می توانند یاد بگیرند که از گریه کردن برای جلب توجه یا کشاندن پدر و مادر به مبارزه قدرت استفاده کنند. گریه کردن گاهی می تواند پدر و مادر را به «دام» بیندازد. در این صورت، پدر و مادر ممکن است تسلیم خواسته های کودک شوند. یا ممکن است عصبانی شوند و فریاد بکشند یا کتک بزنند. حتی ممکن است احساس گناه کنند.
کوردیه(1) سه ساله است. او دوست دارد نامادریش با او خانه سازی کند. تازگی ها وقتی کوردیه باید قطعات خانه سازی را جمع کند و بخوابد، گریه و زاری می کند و جیغ می زند، «نه- می خواهم بیشتر بازی کنم!» نامادریش ناراحت می شود و احساس گناه می کند. او تمام روز را کار می کند و به همین دلیل وقت زیادی ندارد که با کوردیه بگذراند. او وقتی می پذیرد که مدت بیشتری با کوردیه بازی کند، گریه او متوقف می شود- اما فقط تا زمانی که دوباره به کوردیه می گوید بازی دیگر بس است.
کوردیه روش مطمئنی برای حفظ توجه نامادریش پیدا کرده است. اما اگر به او اجازه دهید که از این راه قدرت به دست آورد، برای کنار آمدن با احساس هایش، کمک به او نکرده اید. راه عاقلانه این است که نامادری کوردیه بگوید، «از اینکه الان باید دست از بازی برداریم، عصبانی هستی. اما الان وقت خواب است.» آن وقت
می تواند با خونسردی به کوردیه کمک کند تا قطعات خانه سازی را جمع کند و برای خواب آماده شود. این نامادری همچنین می تواند دنبال راهی باشد که از تمایل کوردیه برای کسب قدرت، در جهت مثبت استفاده کند. می تواند از کوردیه بخواهد که در چیدن میز کمکش کند. می تواند زمانی که کوردیه برای برادر نوازدش «شعر می خواهند«، به او توجه کند.
گریه کردن همیشه بدرفتاری نیست. چگونه می توانید تشخیص دهید؟ با دقت به موقعیت نگاه کنید. به احساس ها و واکنش های خودتان توجه کنید. این کار به شما کمک می کند تا اجازه ندهید که فرزند نوپا یا پیش دبستانی تان از گریه برای هدفی منفی استفاده کند.
1) Kordie.
