از موارد طرد، فرستادن کودک به پرورشگاه، پانسیون و در کل به یک مؤسسه شبانه روزی است. این امر که گاهی با نیت خیر و با اندیشه حفظ مصلحت کودک صورت می گیرد امری زیانبخش و خطرآفرین است. برخی از پدران و مادران فرزندان خود را به یک مؤسسه شبانروزی می فرستند تا:
– آنها بهتر تربیت شده و والدین وظیفه خود را به وجهی شایسته تر درباره او ایفا کرده باشند.
– خود را از زحمت تربیت او رها کرده و حق کودک را با پرداخت هزینه های تربیت او ادا کنند.
– با فرستادن کودک به پرورشگاه امری را که مایه اختلاف آنهاست از میان بردارند.
این گونه پدران و مادران باید آگاه باشند که محیط شبانروزی چون غیر محیط خانوادگی است، هر چند خوب و صالح باشد نمی تواند محیطی مناسب به حساب آید. زیرا هرگز در چنان محیطی احساسات گرم و هیجانات سازنده والدین وجود ندارد کودکانی که در چنین محیطی پرورش یابند فاقد احساس مسئولیت اخلاقی هستند، عواطف شان پاک و خالص نیست در آنان حس همدردی، تعاون،
احسان وجود ندارد، مقررات و قوانین نمی تواند در آنان نافذ باشد، اطفال فاقد اعتماد به نفس می شوند و برای تأمین امنیت خود گاهی از عصیان سر در می آورند. کودک اگر کم سن باشد در پرورشگاه به اختلالات عاطفی دچار خواهد شد. حتی آمد و شد کودک در خانواده هفته ای یکی دو بار هم نمی تواند آن اختلال را از بین ببرد.
