-تشوقِ بیش از حد در درازمدت مانع پیشرفت خود به خودی(1) کودک می‌شود.
– تشویق، بیش از تنبیه در تغییر رفتار کودک مؤثر است.
– تشویق بیرونی در دوره‌های سنی پایین‌تر مؤثرتر از دوره‌های بالاتر است.
– تکیه بر تشویق بیرونی بدون همسویی با انگیزه‌های درونی کودک مانع شوق طبیعی او می‌شود.
-تشویق‌های یکسان برای افراد مختلف نتایج متضاد و متفاوتی را در بر دارد.
-تشویق‌های مختلف بر یک فرد مشخص در موقعیت‌های مختلف نتایجی متفاوت به بار می‌آورد.
– ناهماهنگی روش‌های تشویق و تنبیه در خانه و مدرسه منجر به تعارض و بروز اختلال رفتاری در کودک می‌شود.
– ناهماهنگی و افراط در به کارگیری روش‌های تشویق و تنبیه منجر
به اختلالات رفتاری و تحصیلی دانش‌آموز می‌شود.
– تشویق درونی با «خودپنداری«(2) مثبت دارای ارتباط معنادار است.
– در سنین پایین، تشویق بیرونی به همراه تقویت‌های درونی باعث تقویت اعتماد به نفس کودک می‌شود.
– کودکانی که دارای «مرکز کنترل بیرونی«(3) هستند، نسبت به کودکانی که دارای مرکز کنترل درونی هستند، نیاز بیشتری به تشویق‌های برونی دارند.
1) Spontaneous.
2) Self-Concept.
3) External Locus of control.
