برخی از پدران و مادران بدون توجه به ظرفیت و توان جسمی کودکان، و بدون در نظر داشتن دوران کودکی خود، از فرزندان توقعی دارند که برآورده شدن آنها میسر نیست و وقتی که توقعات برآورده شوند آنها ناراحت و خشمگین می شوند ضمن اینکه کودک هم نگران است.
این توقعات گاهی انعکاسی از خواسته های درونی آنهاست و ممکن است سبب انحرافات و پای گذاری های غلطی شود. مثلا آنها خواستار پسر یا دختر بوده اند و اینک توقع خود را از این بابت برآورده نمی بینند به کودک لباس پسرانه با دخترانه می پوشند.
از نظر ما درخواست بسیار از کودک و توقع بیحساب یا افراطی از کودکان زمینه را برای سقوط شخصیت کودک فراهم می کند و باعث آن می شود که طفل بر اثر عدم برآورده شدن آن احساس تقصیر کند و از اینکه نتوانسته است خواسته های شان را محقق کند، راحت باشند و چنین خانواده برای کودک همان عوارض نابسامانی را دربردارد.
