اجتماعی شدن:
به تفاوت های فردی و نیازهای روانی، اجتماعی متربی اهمیت داده می شود.
مربی تربیتی فضایی از بحث آزاد، فرصت های طبیعی و شرایط انتخاب آزاد را برای دانش آموزان فراهم می کند تا آن ها خود در فرایند کشف تجربه به مهارت های اجتماعی دست یابند.
ساخت های شناختی، و گرایش های عاطفی دانش آموزان در فرایند تربیت اجتماعی جهت دهنده ی محتوا، هدف و روش های تربیتی است.
هدف تربیت اجتماعی در خود آن است و اجتماعی شدن کودک در متن زندگی اجتماعی بدون دستکاری و مداخله گری مصنوعی انجام می شود.
در اجتماعی شدن، مهارت های اجتماعی به کودک منتقل نمی شود؛ بلکه موقعیت ها و فرصت ها ارائه می شود و او در چالش با آن ها مهارت های رو به رو شدن را یاد می گیرد.
تربیت اجتماعی، تغییر تجربه، کشف واقعیت ها و شکار فرصت های اجتماعی بر اثر مداخله گری متربی است.
تربیت اجتماعی، کسب یک ساخت جدید از مجموعه عملیات ذهنی است.
اجتماعی کردن:
به نیازها، مصلحت ها و مقتضیات اجتماعی جامعه اهمیت داده می شود.
مربی تربیتی، در محدوده ی برنامه هایی از پیش تعیین شده دانش آموزان را متناسب با آن چه دیگران طرح ریزی کرده اند سوق می دهد.
خواست ها، و انتظارات بزرگ سالان، جهت دهنده ی اهداف، محتوا و روش های تربیتی است.
هدف تربیت اجتماعی از پیش تعیین شده است و کودک باید خود را با چارچوب ها و مسیرهای معین شده تطبیق دهد.
در اجتماعی کردن مربی مهارت های اجتماعی را به صورت بسته های آموزشی و در قالب کلاس های درسی و یا محیط های انتزاعی منتقل می کند.
تربیت اجتماعی، مستلزم کسب صوری و تقلید و اقتباس انفعالی متربی از الگوها و تکالیف اجتماعی است.
تربیت اجتماعی، حفظ طوطی وار و بازگویی و بازتولید انتظارات بزرگ سالان
اجتماعی شدن:
که در قالب تعامل با واقعیت و تجربه اجتماعی حادث می شود.
»چگونگی» یادگیری اجتماعی از نظر کیفیت، بسی مهم تر از میزان کمی یادگیری های اجتماعی است.
در تربیت اجتماعی، اصل بر آزادی عمل، قدرت تشخیص، توانایی کشف و میزان برخورداری از حق انتخاب در موقعیت های اجتماعی است.
اجتماعی کردن:
بر اساس ساخت های اجتماعی و هنجارهای حاکم بر جامعه است.
کمیت و تراکم یادگیری اجتماعی بسی مهم تر از کیفیت و تحول طبیعی آن است.
در تربیت اجتماعی، اصل بر تقلید و نسخه برداری از الگوهای ارائه شده و توانایی کسب مستقیم دستورات و قواعد و مقررات اجتماعی است.
